Her şey 15 Temmuz'da nedeni hala tam olarak belli olmayan bir darbe girişimiyle başladı. 1 Eylül 2016 tarihinde, herhangi bir yargı kararı olmaksızın "KHK" adı verilen bir Cumhurbaşkanlığı kararnamesi ile 50.000 diğer kamu görevlisi ile birlikte hükümete muhalif olduğum gerekçesiyle ihraç edildim.
Ülke genelinde bir cadı avı başladı. Akrabalar, arkadaşlar ve komşular benimle ve ailemle temas kurmaktan kaçındılar ve bizi aramaktan bile korktular. Kız kardeşim, teyzelerim ve amcalarım bizimle konuşmayı bıraktı. Çocuklarımız okulda dışlandı.
İşverenler işten çıkarılan kişileri işe almaktan korktular. İnsanlar hiçbir sorgulama yapılmadan yasadışı bir şekilde tutuklandı. İşten çıkarılmamıza karşı idari mahkemelerde dava açtık ama başvurularımız reddedildi.
Ülkemiz ne yazık ki ben ve ailem için çekilmez bir yer haline geldi. Bir karar vermek zorunda kaldık. Ülkeden kaçmak zorundaydık. Ama nasıl? Tek çözüm yasa dışı görünüyordu. Daha önce hiç yasadışı bir şey yapmamıştım, bir trafik suçu bile işlememiştim. Böyle bir maceraya atılmak benim için çok zordu. Ama cesaret edemezsek, eşimle birlikte hapse girme riskim vardı. Çocuklarımız geride yalnız kalacaktı. Artık kendimizi kendi ülkemizde gibi hissetmiyorduk. Ne kadar zor olsa da kaçmaya karar verdik.
Başkalarının yurtdışına kaçmasına yasadışı yollardan yardım eden insanlarla temas kurduk. Tabii ki bu bedava değildi. Kişi başı 4,000 avro talep ettiler. Biz dört kişiydik, yani 16,000 avro. Arabamızı ve evimizi satmaya karar verdik. Ama nasıl? Evimizi satmamıza bile izin vermediler. Arazimiz bizim için cehennem gibiydi. Yangının içinden geçtik.
İşim gereği çok seyahat etmem gerektiğinden, eşime benim adıma bazı şeyleri yapabilmesi için noterden vekaletname çıkarmıştım. Daha önce hiç çalışmadığı için evi onun satmasının daha makul olacağını düşündük. Allah'a şükür şansımız yaver gitti ve evi piyasa değerinin üçte ikisine bir müşterimize satabildik. Ancak banka hesaplarımız dondurulmuştu. Para bulmak çok zordu. Bu yüzden nakit olarak ödemek zorunda kaldık. Para sahte olabilirdi. Ancak başka seçeneğimiz yoktu.
Şu andan itibaren her eylemimiz ve kararımız risk içeriyordu. Ama bu riskleri almak zorundaydık. Neyse ki para sahte değildi. Kimseye haber vermeden iki araba dağ yollarından Ege Denizi'ndeki sahil kasabası Fethiye'ye gittik. Orada kaçakçıların bize söylediği yere gittik. Aralık ayı olduğu için hava soğuktu ve denizde yüksek dalgalar vardı. Orada bir hafta kadar bir evde kaldık ve dışarı çıkamadık. Adamlar bize yemek getirdiler.
Her sabah özgürlük için bir umut! Bir gün, iki gün ve sonra tam yedi gün bekledik. Sonunda o büyük an gelmişti. Kafesteki güvercinler nihayet özgür olacaktı. Sabah erkenden, saat beşte iki aile ve tacirlerle birlikte yola çıktık. Nehirden denize açıldığımızda alabora olmaktan kıl payı kurtulduk. Macera erken bitebilirdi.
Teknenin kaptanı ve adamlar çok endişeliydi. Çünkü hem Yunan hem de Türk sahil güvenlik askerleri kışın denizde birkaç tekneyi kolayca fark edebiliyordu. Aslında sürat teknesiyle 45 dakikada gitmemiz gerekirdi ama iki saat sürdü. Bu iki saat bize iki yıl gibi geldi.
Bir Yunan adasına ulaştık, ancak sadece on beş dakika sonra adanın polis memurları tarafından tutuklandık. Bizi liman polisine götürdüler. Orada kaçakçıların da yakalandığını öğrendik. Ne kadar kötü ve korkunç bir şekilde dövüldüklerini gördük. Gözleri şişmişti. İki gün boyunca bir depoda tutulduk. Burası sağlıksız ve çok kirliydi ve çocukların gözleri o kadar şişmişti ki açamıyorlardı. Böcekler tarafından ısırıldıklarından şüpheleniyoruz. Ayrıca büyük hamamböcekleri de vardı.
Daha sonra Yunan polisi bizi suçluların da tutulduğu hapishaneye götürdü. Orada bir aile olarak bulunmamıza rağmen bizi tam on iki gün tuttular. Noel zamanıydı ve uzun süre çok soğuk odalarda, kirli battaniye ve yastıklarla askeri uyku tulumlarında kalmak zorunda kaldık. Arkadaşlarımızın iki yaşındaki kızı da oradaydı. Bazı gardiyanlar durumumuza çok üzüldüler ve büyük anlayış gösterdiler, ancak diğerleri bize karşı çok acımasızdı.
İki kez telefon görüşmesi yapmamıza izin verildi. Ancak 25-30 gün sonra ailemize hayatta olduğumuzu söyleyebildik. Kaçışımızdan kimseye bahsetmediğimiz için bizim için çok endişelenmişlerdi. Hatta ölmüş olabileceğimizden bile korkmuşlardı.
Sonra Yunanistan sığınma talebimizi kabul etti ve bizi serbest bıraktı. Şimdilik hangi adaya geldiğimizi söylemek istemiyorum. 16 saatlik bir feribot yolculuğundan sonra Atina'ya ulaştık. Her şeyin bittiğini sanıyorduk ama aslında daha yeni başlamıştı! Türkiye pasaportlarımızı elimizden aldığı için sadece Yunanistan'ın verdiği oturma izni ile dolaşabiliyorduk. Yunanistan'ın ekonomik ve sosyal olarak bu kadar çok göçmeni destekleyecek yeterli kaynağı yoktu. Bu nedenle insanlar Almanya, Hollanda, Belçika, Norveç ve diğer ülkelere gitmek için yasadışı yollar aradılar. Biz de kısa sürede aynı yolları keşfetmeye başladık.
Yaklaşık beş ay sonra Almanya'ya ulaştık. Her şeyin daha iyiye gideceğini düşünüyorduk ama oğlum yolculuk sırasında soğuk ve yorgunluk nedeniyle zatürreye yakalandı. Ciğerleri kötü etkilenmişti ve hayatı tehlikedeydi. Almanya seyahatimiz Münih'te 15 günlük bir hastane yatışıyla başladı. Oğlum iki ay boyunca iyileşemedi.
Daha sonra Donauwörth'teki bir mülteci kampında yaklaşık yedi ay geçirdik. Orada yetkililere hikayemizi tüm detaylarıyla anlattım. Ülkemizde yaşadıklarımız sosyal bir soykırımdı. Neyse ki mülteci olarak tanınmamız Almanya'da hızla kabul edildi.
Artık mesele bir ev bulmak, Almanca öğrenmek ve Alman kültürüne entegre olmaktı. Çocuklarımızın okulları ve eşim ve benim için Almanca kursları başladı. Hatta eşim ve ben C1 seviyesine kadar devam ettik. Bu satırları size bana yardımcı olan değerli Almanca öğretmenim aracılığıyla yazıyorum.
Birçok arkadaş edindik. Farklı ülkelerden birçok yeni arkadaşımız var. Eşim ve ben işimizi tam olarak yapamıyoruz ama benzer alanlarda eğitimimize devam ettik. Ben üniversiteden finans diplomasına sahibim ve diplomam Almanya'da tanındı. Bu arada muhasebe alanında altı aylık bir ileri eğitimi çok iyi bir derece ile tamamladım. Almanya genel olarak demokratik bir ülke, ancak burada bile bazen küçük sorunlar yaşayabiliyoruz.
Son zamanlarda iş arama sürecinde geçmiştekine benzer deneyimler yaşadık. Bir iş görüşmesi sırasında kurallara aykırı olmasına rağmen bana neden buraya geldiğim soruldu. Siyasi nedenlerle cevabını verdiğimde ise bana birçok soru yöneltildi. Aslında mülakatı durdurmak istedim ama sonuna kadar sabrettim. Tabii ki işe alınmadım.
Ama yine de dünyada pek çok iyi insan da var. Bizi anlayan, bizimle empati kuran, önyargısız, iyi ve dost canlısı insanlar var. Ve sonunda mali muhasebeci olarak işe alındım. Şimdi her şey çok daha iyi görünüyor. Bazen yaşadığımız ırkçılık veya dışlanma hakkında konuşmak istemiyorum. Olumlu ve iyimser olmak ve bu tür olaylar hakkında konuşmamak istiyorum. Bu şekilde hayat daha kolay oluyor. Aslında hayatımda yaşadığım birçok olumsuz ayrıntıyı dışarıda bırakmak istiyorum. Hayatlarımız aslında bir romanı doldurabilir. Kısacası özet olarak anlatabileceklerim bu kadar. Hikayemi okuyup bize biraz merhamet duyabilirseniz bu bizi mutlu eder. Sabrınız ve ilginiz için teşekkür ederim.
Teşekkürler Kenan, bu hikâyeyi burada anlatma cesaretini gösterdiğin için!